http://photodentro.edu.gr/aggregator/lo/photodentro-lor-8521-7001

Επανάληψη

Η ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ

Χρήσιμα στοιχεία θεωρίας

1)      Παράγραφος είναι ένα ενιαίο κείμενο με μικρή συνήθως έκταση, το οποίο έχει αρχή (εισαγωγή), μέση (ανάπτυξη) και τέλος (κατακλείδα-συμπέρασμα). Έχει αυτονομία, αφού σε αυτήν αναπτύσσουμε μια ιδέα ή μια πλευρά του θέματος, αλλά και συνδέεται νοηματικά με τις προηγούμενες και επόμενες παραγράφους ενός κειμένου, ώστε όλες μαζί να διαμορφώνουν το κείμενο.

2)      Η παράγραφος σχηματίζεται από προτάσεις που συνδέονται μεταξύ τους και δίνουν κάποιες πληροφορίες σχετικές με το θέμα της παραγράφου, οι οποίες συνθέτουν το κύριο νόημα της παραγράφου.

3)      Η μια παράγραφος πρέπει να ξεχωρίζει από τις άλλες, γι’ αυτό αφήνουμε κάποιοπεριθώριο στην αρχή της κάθε παραγράφου.

4)      Τα βασικά συστατικά ή στοιχεία ή μέρη ή δομή μιας παραγράφου είναι η Θεματική Πρόταση, οι Λεπτομέρειες και η κατακλείδα.

5)      Στη Θεματική Πρόταση γράφουμε στην αρχή της παραγράφου αυτό που σκοπεύουμε να αναπτύξουμε, δηλαδή το θέμα ή τη κύρια ιδέα της παραγράφου. Διαβάζοντας κάποιος τη Θεματική Πρόταση πρέπει να καταλαβαίνει αμέσως για το τι θα πούμε στην παράγραφο αυτή. Η Θεματική Πρόταση βρίσκεται συνήθως στην αρχή της παραγράφου, είναι η πρώτη περίοδος. Ενδέχεται, όμως, να βρίσκεται και σε άλλο σημείο ή ακόμη και να απουσιάζει(σπανιότερα).

6)      Στις Λεπτομέρειες αναλύουμε αυτό που έχουμε πει στη Θεματική Πρόταση και γενικότερα δίνουμε όλες εκείνες τις πληροφορίες, με τις οποίες σκοπεύουμε να αναπτύξουμε την κύρια ιδέα της παραγράφου. Οι λεπτομέρειες αυτές μπορεί να είναιβασικές λεπτομέρειες, οι οποίες αναπτύσσουν την κύρια ιδέα της παραγράφου, καιβοηθητικές, που επεξηγούν και αναλύουν τις βασικές λεπτομέρειες.

7)      Η Κατακλείδα είναι η τελευταία πρόταση της παραγράφου, το συμπέρασμα της, γράφουμε δηλαδή αυτό που προκύπτει από την ανάπτυξή της και ολοκληρώνουμε τη σκέψη μας (συλλογισμό μας). Η Κατακλείδα μπορεί να απουσιάζει σε μια παράγραφο, όταν εύκολα εννοείται.

8)      Συνήθως οι παράγραφοι συνδέονται μεταξύ τους με κάποιες λέξεις που δηλώνουν τη νοηματική σχέση (νοηματική αλληλουχία) των παραγράφων, π.χ. η λέξη «όμως», «επίσης», «αλλά» κ.λπ.. Με τις ίδιες λέξεις συνδέονται και οι προτάσεις μέσα στην παράγραφο. Οι λέξεις αυτές δηλώνουν τη νοηματική σχέση που υπάρχει με τα προηγούμενα και τα επόμενα και ρυθμίζουν τη συνοχή του λόγου, έτσι ώστε με άνεση και φυσικότητα να περνάμε από τη μία σκέψη στην άλλη. Τέτοιες λέξεις και φράσεις ενδέχεται να δηλώνουν:

Ø  Αίτιο-αιτιολόγηση: π.χ. επειδή, διότι, εξαιτίας, γι’ αυτό το λόγο, μιας και,  …

Ø  Αντίθεση-εναντίωση: π.χ. όμως, ωστόσο, αλλά, αν και, ενώ, μολονότι, και ας, και που, …

Ø  Όρο-υπόθεση-προϋπόθεση: π.χ. εφόσον, άμα, με την προϋπόθεση, σε περίπτωση που, …

Ø  Επεξήγηση: π.χ. δηλαδή, με άλλα λόγια, για να γίνω σαφέστερος, …

Ø  Παράδειγμα: π.χ. για παράδειγμα, λόγου χάρη, …

Ø  Έμφαση: π.χ. και κυρίως, κατά κύριο λόγο, πρέπει να τονιστεί, είναι αξιοσημείωτο, …

Ø  Απαρίθμηση: π.χ. πρώτον, δεύτερον, καταρχάς, αρχικά, τέλος, …

Ø  Πρόσθεση-συμπλήρωση: π.χ. επίσης, επιπλέον, επιπρόσθετα, παράλληλα, ομοίως, εκτός των άλλων και, …

Ø  Συμπέρασμα-αποτέλεσμα-συγκεφαλαίωση: π.χ. επομένως, έτσι, συνεπώς, λοιπόν, ώστε, συμπερασματικά, με αποτέλεσμα, εν κατακλείδι,  …

Ø  Αναφορά: π.χ. όσο, όσον αφορά, αναφορικά, όπως, …

Ø  Τρόπο: π.χ. έτσι, με αυτόν τον τρόπο, … 

Ø  Σκοπό: π.χ. για το σκοπό αυτό, προκειμένου να, …

Ø  Βεβαίωση: π.χ. βέβαια, φυσικά, αναμφισβήτητα, αναμφίβολα, …

Ø  Χρονική τάξη-σειρά: προηγουμένως, ύστερα, έπειτα, πριν, μετά, εντωμεταξύ, όταν, …

Ø  Τοπικό προσδιορισμό: π.χ. εδώ, εκεί, έξω, κοντά, …

Ø  Διάρθρωση κειμένου: π.χ. «το κείμενό μου θα δομηθεί πάνω σε δύο άξονες»,

Ø  Εισαγωγή νέας ιδέας: π.χ. «το επόμενο θέμα που θα εξετάσουμε είναι…»

Αφήγηση – περιγραφή

ΑΦΗΓΗΣΗ-ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Ασκηση

Η κάθε ομάδα επεξεργάζεται μία εικόνα και απαντά στα ακόλουθα θέματα:

• Εντοπίστε το βασικό θέμα της εικόνας
• Περιγράψτε με λεπτομέρειες σε μία παράγραφο ό,τι βλέπετε στην εικόνα
• Ποιος, κατά τη γνώμη σας, είναι ο σκοπός του δημιουργού;
• Δώστε τίτλο στην εικόνα

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ:

• Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ συνδέεται με το ΧΩΡΟ.
• Ακολουθεί πορεία από το γενικό στο ειδικό, από γενικές εικόνες σε λεπτομερειακές

Περιγραφή και σύγκριση

http://photodentro.edu.gr/aggregator/lo/photodentro-lor-8521-6986

Διαβάζουμε το 1ο κείμενο της ενότητας 1 και συζητάμε

http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-B110/244/1804,5781/

Διαβάζουμε το 3ο κείμενο της ενότητας 1 και συζητάμε

Αναζητάμε τα υποκείμενα στην 1η παράγραφο του 3ου κειμένου

Μαθαίνουμε τα πάντα για το υποκείμενο και… εξασκούμαστε

http://users.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/Yliko/Theoria%20Nea/ypokeimeno.htm

Παραγωγή και σύνθεση

http://users.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/Yliko/Theoria%20Nea/Paragogi-Sinthesi-NE.htm

Τρόποι ανάπτυξης παραγράφουΑντιστοιχία παραγράφου – κειμένου

Τρόποι/ μέθοδοι ανάπτυξης παραγράφων

1)   ΜΕ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Τον τρόπο αυτό της ανάπτυξης τον χρησιμοποιούμε πάντα με φειδώ, διαφορετικά δίνεται η εντύπωση στον αναγνώστη ότι δεν έχουμε επιχειρήματα για να υποστηρίξουμε τις θέσεις μας.

Παράδειγμα:

Ο τόνος της φωνής του εκφωνητή ή του παρουσιαστή μπορεί να κάνει το ίδιο το γεγονός να φαίνεται διαφορετικό. Για παράδειγμα, όταν η φωνή του είναι έντονη, γεμάτη ενθουσιασμό και χαρά, έστω κι αν μεγαλοποιεί ένα δευτερεύουσας σημασίας γεγονός, επηρεάζει τους ακροατές και τους μεταδίδει ανάλογα συναισθήματα. Αντιθέτως, όταν ένα κοσμοϊστορικό γεγονός παρουσιάζεται με ανέκφραστο τόνο και ύφος, με χαμηλούς τόνους, διαπιστώνεται ότι και η πλειονότητα των ακροατών θα υποβαθμίσει τη σημασία του. Η χροιά της φωνής του εκφωνητή, λοιπόν, λειτουργώντας ως σχόλιο στη μετάδοση της πληροφορίας, συμβάλλει στην ανάλογη από το κοινό αποτίμηση του γεγονότος.

2)   ΜΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΘΕΣΗ

Α) Ανάπτυξη παραγράφου

Παράδειγμα:

Ακούμε σήμερα να γίνεται λόγος για ανθρώπους συντηρητικούς ή προοδευτικούς. Συντηρητικός θεωρείται εκείνος που όχι μονάχα σέβεται, αλλά και αγωνίζεται να διατηρήσει, να συντηρήσει «τα παραδεδομένα». Η στάση του είναι καταφατική απέναντι στο παρελθόν, ενώ η στάση του νεωτεριστή είναι αποφατική. Ο νεωτεριστής θεωρεί το παρελθόν καταδικαστέο, τις αξίες του χρεωκοπημένες και επείγουσα την ανάγκη να εκφραστεί η εποχή με πράγματα καινούργια, να προβεί σε νέες θεσμοθετήσεις. Πολλές φορές δεν το βάζει, βέβαια, ο νους του πως, σύμφωνα με αυτήν τη διαδικασία και η εποχή που έρχεται, θα καταργήσει τα επιτεύγματα της εποχής αυτής, με την ανάλογη φιλοδοξία να δημιουργήσει έναν άλλο τρόπο ζωής.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Κάποιες φορές οι αντιθετικοίσύνδεσμοι δηλώνουν τη μετάβαση του λόγου  καιπεριορίζονται στη μεταβατική ή προσθετικήλειτουργία.

Β. Ανάπτυξη παραγράφου σε κείμενο με αντιθετική σύνδεση

3)   ΜΕ ΟΡΙΣΜΟ

Ορισμός είναι ο καθορισμός και η έκθεση των κύριων γνωρισμάτων μιας έννοιας. Π.χ. Ευτυχία είναι η ψυχική ικανοποίηση του ατόμου, που προέρχεται από τη σωματική ευεξία, την αίσθηση της εσωτερικής πληρότητας και την επιτυχία των στόχων που έθεσε στη ζωή του.

Στον ορισμό διακρίνουμε:

1.         Την οριστέα έννοια: Η έννοια που ορίζεται,  π.χ. Ευτυχία
2.         Το γένος της έννοιας: Ευρύτερη έννοια στην οποία υπάγεται η οριστέα έννοια,  π.χ. η ψυχική ικανοποίηση του ατόμου

iii.        Την ειδοποιό διαφορά: Τα διακριτικά χαρακτηριστικά της οριστέας έννοιας από άλλες του ίδιου γένους, π.χ. που προέρχεται από τη σωματική ευεξία, την αίσθηση της εσωτερικής πληρότητας και την επιτυχία των στόχων που έθεσε στη ζωή του

Τα είδη των ορισμών

Στη διατύπωση του ορισμού χρησιμοποιείται η παθητική σύνταξη, γιατί η οριζόμενη έννοια είναι υποκείμενο του ρήματος. Το ενεργητικό ρήμα έχει ως υποκείμενο το συντάκτη και χρησιμοποιείται το α’ ενικό (σπανιότερα) ή το α’ πληθυντικό (συχνότερα) πρόσωπο.

Παράγραφος με ορισμό

Παράδειγμα:

Χαρακτήρας (χαράσσω – αποτύπωμα, σφραγίδα) είναι το σύνολο των διαθέσεων, έξεων, ορμών και μορφών συμπεριφοράς, με τις οποίες το άτομο προσδιορίζεται τόσο στον εξωτερικό κόσμο όσο και στον εσωτερικό (εαυτό του). Δηλαδή όλες οι συνειδησιακές λειτουργίες (αντίληψη, διανόηση, βούληση, συναίσθημα και το «ψυχικό» υπέδαφος – έμφυτες και επίκτητες τάσεις), με τις οποίες το άτομο εκφράζει τον τρόπο ύπαρξής του και αντιδρά στο περιβάλλον που ζει και κινείται. Όταν ο χαρακτήρας αυτός, όπως τον προσδιορίσαμε, οργανώνεται και αυτοδιαπαιδαγωγείται μέσω της αγωγής – εκπαίδευσης, τότε φθάνει στο υψηλότερο ύφος του, ολοκληρώνεται και τον ονομάζουμε προσωπικότητα (με περισσότερο ηθικό απ’ ό, τι ψυχολογικό περιεχόμενο). Μπορούμε, λοιπόν ,να πούμε ότι «είμαστε ό, τι πράττουμε», εφόσον ο χαρακτήρας είναι η έκφραση ολόκληρου του ψυχικού και διανοητικού μας κόσμου.

4)   ΜΕ ΔΙΑΙΡΕΣΗ

Τα συστατικά στοιχεία της διαίρεσης

Αναγκαίες προϋποθέσεις για μια σωστή διαίρεση

Για να είναι σωστή η διαίρεση πρέπει να είναι:

ενιαία η διαιρετική της βάση, π.χ. Οι εγκλίσεις των ρημάτων είναι: η οριστική, η υποτακτική, η ευκτική και η προστακτική.

τέλεια: να περιλαμβάνει όλα τα είδη του γένους, π.χ. Οι ονοματικοί τύποι είναι το απαρέμφατο και η μετοχή.

συνεχής: να μη γίνεται κάποιο σφάλμα στα είδη της, π.χ. Τα είδη του ποιητικού λόγου είναι το έπος, το δράμα, ο διθύραμβος (η διαίρεση στο παράδειγμα δεν είναι συνεχής).

Η έκταση της διαίρεσης

Η διαίρεση μιας έννοιας μπορεί να είναι:

σύντομη: αναφέρονται απλώς τα «είδη» της διαιρετέας έννοιας.

εκτεταμένη: σε μια ή περισσότερες παραγράφους ή εκτεταμένο κείμενο.

Β. Παράγραφος με διαίρεση της έννοιας

Παράδειγμα:

Οι προτιμήσεις του ατόμου σχετικά με την επαγγελματική του ζωή περνούν από τρεις φάσεις:πρώτον, της φαντασίας× πιστεύει ότι μπορεί να πραγματοποιήσει ό, τι επιθυμεί, γιατί ακόμη δεν είναι σε θέση να κάνει διαχωρισμό ανάμεσα στις επιθυμίες – προσδοκίες και στις δυνατότητες υλοποίησής τους. Δεύτερον, της πειραματικής ή δοκιμαστικής φάσης – παίρνει υπόψη του τις συνθήκες, αλλά δεσπόζει περισσότερο η μελλοντική ικανοποίηση από την τρέχουσα πραγματικότητα – και τρίτον, της ρεαλιστικής επιλογής – το άτομο συμβιβάζει αυτό που επιθυμεί με αυτό που οι συνθήκες επιτρέπουν να πραγματοποιηθεί. Επομένως, ο ΣΕΠ στη σχολική περίοδο μπορεί να αποκαλύψει τις μη αποκρυσταλλωμένες κλίσεις του ατόμου, οι οποίες σε πρακτικό επίπεδο δεν φαίνεται να παίζουν τον καθοριστικό ρόλο για την επαγγελματική ζωή.

5)   ΜΕ ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ

Παράδειγμα:

Το ποδόσφαιρο μπορούσε να πάρει διαστάσεις φαινομένου μόνο στον 20^ο αιώνα. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας, η δυνατότητα δημιουργίας υπέροχων σταδίων και εκπληκτικών αγωνιστικών χώρων και, επιπλέον, η τελειοποίηση της μπάλας και των παπουτσιών, συνέβαλαν σημαντικά προς αυτή την κατεύθυνση. Πάνω από όλα, όμως, βοήθησε η τηλεόραση, η οποία έφερε το λαοφιλέστερο παιχνίδι σε κάθε γωνιά του πλανήτη, μεταφέροντας μια υπέροχη παράσταση ,μπροστά στα μάτια δισεκατομμυρίων φιλάθλων. Έτσι, το ποδόσφαιρο, αργά αλλά σταθερά, προσήλκυσε επενδυτές, ανοίγοντας νέους ορίζοντες στην ανάπτυξή του.

6)   ΜΕ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Παράδειγμα:

Οι συνέπειες του αναλφαβητισμού είναι οδυνηρές για την κοινωνία. Συγκεκριμένα, δεν πετυχαίνεται η οικονομική ανάπτυξη της κοινωνίας, όταν ο αριθμός των αναλφάβητων είναι μεγάλος, αφού η τεχνογνωσία απαιτεί εξειδικευμένη παιδεία, την οποία δε διαθέτουν οι αναλφάβητοι. Επίσης, η δυσκολία τους να επικοινωνούν και να κατανοούν τις κοινωνικές εξελίξεις, τους οδηγεί, πολλές φορές, σε κοινωνική περιθωριοποίηση, ενώ καταλυτικές είναι οι συνέπειες και για το δημοκρατικό πολίτευμα, που στηρίζεται στο λόγο και στον αντίλογο, στη θέση, στην αντίθεση και στη σύνθεση, για τα οποία είναι απαραίτητη η καλλιέργεια των ατόμων. Επιπλέον, μένουν προσκολλημένοι σε δόγματα, δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις, με αποτέλεσμα την επικράτηση ενός γενικότερου συντηρητικού πνεύματος. Ο αναλφαβητισμός, λοιπόν, στην εποχή των επιστημών και της εξέλιξης, αποτελεί σημαντικό ανασχετικό παράγοντα σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα.

7)   ΜΕ ΑΝΑΛΟΓΙΑ

Χρησιμοποιείται προκειμένου να γίνει περισσότερο κατανοητή η σημασία της κύριας έννοιας του θέματος, αφού προβάλλεται μια λανθάνουσα ομοιότητα με μια άλλη έννοια που φαινομενικά είναι διαφορετική. Επειδή ο αναλογικός συλλογισμός δεν οδηγεί πάντα σε ορθό λογικό συμπέρασμα, η χρήση του είδους αυτού πρέπει να γίνεται με προσοχή. Συγκεκριμένα, απαιτείται:

• Πετυχημένη αναλογία
• Καλή οργάνωση της παραγράφου
• Χρήση σωστών διαρθρωτικών λέξεων, π.χ. όπως… έτσι, ανάλογα ισχύει και…, το ίδιο θα παρατηρούσε κανείς και για…, και ο… κλπ.

Στην αναλογία προβάλλεται η ομοιότητα σε δύο μέρη. Το ένα είναι το υποκείμενο και το άλλο το αντικείμενο της αναλογίας.

Στην αλληγορία δε συγκρίνονται δύο αντικείμενα. Προβάλλεται ένα αντικείμενο, το οποίου η σημασία υποκρύπτεται. Στην αλληγορία τα περιγραφόμενα φαίνονται απίθανα.

Στην παραβολή παρατίθενται με αληθοφανή τρόπο γεγονότα που μπορεί να συμβούν στην πραγματικότητα.

Παράδειγμα:

Ο τρόπος λειτουργίας της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας είναι ανάλογος με εκείνον της μηχανής. Η λειτουργία μιας πολυσύνθετης μηχανής είναι αποτέλεσμα της διαδοχικής και αρμονικής μετάδοσης της κίνησης από μοχλό σε μοχλό, από γρανάζι σε γρανάζι. Οποιαδήποτε βλάβη ή διαφοροποίηση της λειτουργίας κάποιου τμήματος επηρεάζει άμεσα τον τρόπο λειτουργίας ολόκληρου του συστήματος. Ανάλογα λειτουργεί στην εποχή μας και το παγκόσμιο κοινωνικό σύστημα. Η αλληλεξάρτηση των λαών είναι βέβαιο γεγονός στην ομαλή λειτουργία της παγκόσμιας κοινότητας. Η οικονομική δύναμη του ενός ενεργοποιεί την τεχνογνωσία του άλλου, ενώ η γνώση είναι αποτέλεσμα της διεπιστημονικής προσέγγισης και της συσσώρευσης της ανθρώπινης εμπειρίας. Επίσης, η συντήρηση μιας χώρας έχει ανάγκη από τα προϊόντα της άλλης, ενώ τα τοπικά προβλήματα, επηρεάζουν αργά ή γρήγορα ολόκληρο τον κόσμο.

8)   ΜΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕΘΟΔΩΝ

Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται από τον συγγραφέα, όταν θέλει να καταστήσει περισσότερο σαφή και πειστική τη θέση του. Για το λόγο αυτό συνδυάζει δύο ή περισσότερους τρόπους ανάπτυξης. Ο κάθε τρόπος ανάπτυξης δεν είναι απαραίτητα της ίδιας έκτασης.

Παράδειγμα:

Είναι πλάνη να υποστηρίζομε ότι η επιστημονική και τεχνική πρόοδος των τελευταίων τριών αιώνων όχι μόνο δε καλυτέρεψε, αλλά χειροτέρεψε τον άνθρωπο. Το επιχείρημα (που με τόσην ελαφρότητα επαναλαμβάνεται ακόμη και από σοβαρούς συζητητές) ότι οι πιο προοδευμένοι στην επιστήμη και στα γράμματα λαοί φάνηκαν οικτρότεροι και πιο αδίσταχτοι, απάνω στον πυρετό του τελευταίου πολέμου, δεν έχει αποδεικτική αξία αναμφισβήτητη, άμα το αναλύσει κανείς περισσότερο. Υπενθυμίζω τη διάκριση που κάνουν οι Μαθηματικοί, μεταξύ αναγκαίων και επαρκών συνθηκών, γιατί αυτή θα μας δώσει το λογικό σχήμα να βάλομε τα πράγματα στη θέση τους. Να υπάρχουν σε μεγάλη ποσότητα υδρατμοί στην ατμόσφαιρα, είναι μια αναγκαία προϋπόθεση της βροχής – όχι όμως και επαρκής, γιατί αυτή και μόνη (χωρίς π.χ. μια ορισμένη πτώση της θερμοκρασίας) δε φέρνει τη βροχή. Αυτό συμβαίνει και στη δική μας περίπτωση. Κανείς δε θα ισχυριστεί ότι φτάνει μια διδακτορική διατριβή στη Χημεία ή ένα Νόμπελ της Φυσικής, για να γίνει και ηθικά ανώτερος ένας άνθρωπος× όταν όμως φωτίζεται ο νους του με τη διερεύνηση των νόμων του σύμπαντος και από τούτο το φωτισμό υψώνεται το πνευματικό του βλέμμα έως τη θεώρηση κάποιων ανώτερων αληθειών, δημιουργούνται οι αναγκαίες συνθήκες, για να αναπτυχθούν μέσα στην ψυχή του σπέρματα του καλού (εάν είναι ζωντανά) και έτσι να γίνει άνθρωπος.

 (Ανάπτυξη με παράδειγμα και αναλογία)

4. Αρετές παραγράφου

Εκτός από την καλή δομή μια παράγραφος θα πρέπει να έχει:

1. Σαφήνεια:Είπαμε πως στη θεματική πρόταση γράφουμε μια ιδέα, άποψη ή τη θέση μας για το θέμα με το οποίο θα ασχοληθούμε. Απλώς, επιβάλλεται να είναι συγκεκριμένη. Γιατί όταν είναι εμφανής τότε εξασφαλίζουμε από τη μια σαφήνεια και ακρίβεια και από την άλλη ξέρουμε και εμείς τι θα γράψουμε στις λεπτομέρειες.
2. Επαρκή ανάπτυξη:Στις λεπτομέρειες γράφουμε τα επιχειρήματα, τις αποδεί­ξεις που υποστηρίζουν ή απορρίπτουν αυτό, που έχουμε γράψει στη θεματική πρόταση. Φυσικά, όλα αυτά πρέπει να είναι ικανοποιητικά σε αριθμό για να έχει η παράγραφος επαρκή ανάπτυξη.
3. Ενότητα, Συνοχή: Όλα τα επιχειρήματα και οι αποδείξεις μας επιβάλλεται να συνδέονται νοηματικά και λογικά με την ιδέα, άποψη ή τη θέση που έχουμε αναφέρει στη θεματική πρόταση. Όταν συμβαίνει αυτό τότε η παράγραφος έχει ενότητα.

Η ενότητα ή συνοχή επιτυγχάνεται με διάφορους μηχανισμούς που βοηθούν στην ευκολότερη μετάβαση από τη μια ιδέα στην άλλη. Γιατί με αυτόν τον τρόπο μεταδίδονται τα νοήματα λογικά και αβίαστα, ώστε ο λόγος να είναι συνεχής και να μη δημιουργούνται λογικά κενά. Έτσι καταλαβαίνουμε καλύτερα τη σκέψη του συγγραφέα.

Οι κυριότεροι μηχανισμοί συνοχής είναι:

1. Η χρήση διαρθρωτικών λέξεων ή φράσεων που δηλώνουν:

• Προσθήκη:επίσης, ακόμη, επιπλέον, εκτός απ’ αυτά, συμπληρωματικά, έπειτα, εξάλλου, και, παράλληλα, αξίζει ακόμη να σημειώσουμε, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε, δεν πρέπει να λησμονούμε ακόμη, ας ση­μειωθεί ακόμη ότι, αν σε αυτά προσθέσουμε…
• Γενίκευση: γενικά, γενικότερα, ευρύτερα, τις περισσότερες φορές…
• Αναλογία, ομοιότητα:όπως, ως, όμοια, σαν…
• Ταξινόμηση, διαίρεση:αφενός – αφετέρου, από τη μια – από την άλλη…
• Επεξήγηση, διασάφηση: δηλαδή, με άλλα λόγια, πιο συγκεκριμένα, σαφέ­στερα, για να γίνω πιο σαφής, αυτό σημαίνει, λόγου χάρη, για παράδειγμα, παραδείγματος χάρη, για να γίνει πιο σαφές, καλό είναι να διευκρινίσουμε, με όσα αναφέρθηκαν εννοούσα, με άλλα λόγια, εννοώ ότι…
• Όρο, προϋπόθεση:εκτός αν, εφόσον, σε περίπτωση που, με την προϋπό­θεση, με το δεδομένο, με τον όρο, με τη δέσμευση, φτάνει να…
•  Διάζευξη: ή – ή, είτε – είτε, ούτε – ούτε, μήτε – μήτε…
• Εναντίωση, αντίθεση: αντίθετα, αλλά, όμως, εντούτοις, σε αντίθεση, ωστόσο, ενώ, απεναντίας, παρόλο που, από την άλλη πλευρά, αντίστρο­φα, μολονότι, αν και, ακόμη και αν, παρόλα αυτά, εξάλλου, σε αντίθετη περίπτωση…
•  Αιτιολόγηση: διότι, γιατί, επειδή, εξαιτίας, γ ι’ αυτό το λόγο, αυτό είναι αποτέλεσμα, αυτό οφείλεται, ένας ακόμη λόγος…
• Χρονική σχέση:αρχικά, όταν, έπειτα, πριν, ενώ, πρώτα, καταρχάς, ύστερα, προηγουμένως, εντωμεταξύ, στη συνέχεια, τώρα, αφότου, συγχρόνως, ταυ­τόχρονα, στην αρχή, καθώς, σήμερα, αμέσως, αργότερα, τελικά, τέλος…
• Τοπική σχέση:εκεί, εδώ, μέσα, κοντά…
•  Αποτέλεσμα, συμπέρασμα: επομένως, άρα, συνεπώς, κατά συνέπεια, συ­μπερασματικά, γ ι’ αυτό λοιπόν, ανακεφαλαιωτικά, επιλογικά, καταληκτικά, ώστε, όπως προκύπτει, λοιπόν, τελικά, επομένως, συνοψίζοντας, για να συνοψίσουμε, ως συμπέρασμα, έτσι, συνακόλουθο όλων αυτών, αυτό έχει ως αποτέλεσμα…

2. Η χρήση αντωνυμιών:αυτός, εκείνος, άλλος, ο οποίος, που αναφέρονται σε όρους προηγούμενων προτάσεων ή περιόδων.
3. Η επανάληψη λέξης ή φράσης:επαναλαμβάνονται λέξεις ή φράσεις προη­γούμενης πρότασης ή παραγράφου, αυτούσιες ή συνώνυμες τους.
4. Η χρήση λέξεων που έχουν νοηματική συγγένεια ή συνάφεια με τέτοιο τρόπο, ώστε να θεωρείται περιττή η χρήση διαρθρωτικών λέξεων ή φράσεων
5.  %ce%b4%ce%bf%ce%bc%ce%b7-%ce%ba-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%80%cf%84%cf%85%ce%be%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%b3%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%bf%cf%85